Снаркаловы -

Book Synopsis

Паэма Снаркаловы (The Hunting of the Snark) была ўпершыню апублікаваная ў 1876 годзе, праз адзінаццаць гадоў пасьля Алесіных прыгодаў у Цудазем'і і праз чатыры гады пасьля кнігі На тым баку Люстра. Гэты шэдэўр абсурду зьвязаны зь Люстрам тым, што выкарыстоўвае словы зь верша Жабавокі. Снаркаловы - надзіва змрочная паэма, і асобныя крытыкі мяркуюць, што яе тэмы (вар'яцтва і сьмерць) залішне дарослыя для дзіцячай літаратуры. Тым ня менш, мы ведаем, што Кэрал пісаў паэму з тым, каб яна спадабалася дзецям твор нясе акраверш-прысьвячэньне аўтаравай малалетняй сяброўцы Гертрудзе Чатэўэй, а яшчэ 80 асобнікаў кнігі Кэрал падараваў сваім юным чытачам з аўтографам. Многія зь ягоных дароўных надпісаў таксама зробленыя ў форме акраверша, што ўтрымлівае імя дзіцяці, якому прызначалася кніга. Неад'емным складнікам асалоды ад чытаньня паэмы ёсьць непазьбежны роздум над яе сэнсам. Самога аўтара неаднаразова прасілі патлумачыць, пра што гэты твор, на што ён нязьменна адказваў Ня ведаю. Такім чынам, чытачам паэмы застаецца толькі шукаць адказ самім...

-

"The Hunting of the Snark" was first published in 1876, eleven years after "Alice's Adventures in Wonderland" and four years after "Through the Looking-Glass". It is a master-piece of nonsense and is connected to "Through the Looking-Glass" by its use of vocabulary from the poem "Jabberwocky". "The Hunting of the Snark" is a strangely dark poem, and some critics believe that its themes-insanity and death-are rather too adult in nature for children's literature. We know, nonetheless, that Lewis Carroll intended the poem to be enjoyed by children: he dedicated the book in acrostic verse to his young friend Gertrude Chataway, and signed some 80 presentation copies to other young readers. Many of those inscriptions were in the form of an acrostic based upon the name of the child to whom the book was presented. Part of the pleasure of reading this book is in the inevitable musing about what it means. Its author, often asked to explain his work, invariably replies that he does not know. It is therefore open to readers of the poem to decide the question for themselves...